به گزارش همشهری آنلاین سیلانت معمولاً روی دندانهای عقبی -دندانهای آسیای کوچک و آسیای بزرگ- مالیده میشود تا از ساییدگی و تحلیل رفتن مینای دندان و در نهایت پوسیدگی دندانی جلوگیری شود.
برای گذاشتن سیلانت روی دندان، ابتدا دندان به طور کامل پاک میشود. سپس دندان با پنبه یا ماده دیگری که اطراف دندان گذاشته میشود، خشک میشود. گاهی از یک محلول اسیدی روی سطح جونده دندان به کار برده میشود تا این سطح را ناهموار کند و اتصال سیلانت بهتر انجام شود. دوباره دندان آب کشیده و خشک میشود. در نهایت ماده سیلانت روی مینای دندان مالیده میشود تا سفت شود. گاهی برای خشکتر شدن سریعتر سیلانت از نور استفاده میشود.
سیلانت روی فرورفتگی و شیارهای دندانی میچسبد و لایه محافظی روی مینای دندان ایجاد میکند.
گرچه مسواک زدن و نخ دندان کشیدن ذرات غذایی و پلاکهای میکروبی را از سطوح صاف دندانی پاک میکند، این روشها نمیتوانند به خوبی غذاها و پلاکها را از شیارهای جونده دندانهای آسیا بزدایند. سیلانتها این نواحی به اصطلاح آسیبپذیر را در برابر غذا و پلاکها محافظت میکنند.
معمولاً برای جلوگیری از پوسیدگی دندانهای کودکان و نوجوانان از سیلانت استفاده میشود، اما بزرگسالانی که دندانهای آسیایشان پوسیدگی یا پرکردگی نداشته باشد، هم میتوانند از این مواد محافظ سود ببرند.
معمولاً برای کودکان به محض رویش دندانهای آسیای بزرگ و کوچک دائمی از سیلانت استفاده میشود. بهاینترتیب میتوان دندانها را در فاصله ۶ تا ۱۴ سالگی که بیشترین پوسیدگیهای دندانی در آنها رخ میدهد، محافظت کرد.
سیلانتهای دندانی در برخی موارد ممکن است برای دندانهای شیری هم به کار رود، از جمله در هنگامی شیارها و فرورفتگیهای عمیقی روی این دندانها وجود داشته باشد.
نظر شما